فیلم سینمایی باربارا

باربارا (انگلیسی: Barbara) فیلمی در ژانر درام به کارگردانی کریستین پتزولد است که در سال ۲۰۱۲ منتشر شد. از بازیگران آن می‌توان به نینا هوس اشاره کرد.
کریستین پتزولد موفق شد به خاطر کارگردانیِ باربارا خرس نقره‌ای برای بهترین کارگردان را از هشتاد و پنجمین جشنواره بین‌المللی فیلم برلین از آنِ خود کند. اربارا، همان ابتدای فیلم، از زبانِ مأمور جاسوسِ آلمان شرقی، شوتز، معرفی می‌شود: در نمایی دور او را می‌بینیم که روی یک نیمکت می‌نشیند تا درست رأسِ ساعت وارد بیمارستان شود؛ نه یک دقیقه این‌طرف و نه یک دقیقه آن‌طرف؛ مأمور به آندره می‌گوید که این زن لجباز است و مغرور. البته نمودِ این خصوصیات را بعدتر در رفتارِ باربارا به وضوح می‌بینم؛ او سرد است و خشن. با کسی حرف نمی‌زند و حتی سرِ میز، کنارِ بقیه‌ی پزشکان هم نمی‌نشیند. اما همگی می‌دانیم که این فقط یک روی سکه است و همه چیز تغییر خواهد کرد. همه چیز در فیلم، بی‌سر و صدا و بدونِ تأکید پیش می‌رود، انگار نه انگار که دیوار برلین ۱۵۵ کیلومتر طول و ۲ متر ارتفاعش بود و انگار نه انگار که ابعادِ خسارتی که این دیوار به انسانیت و روح انسان‌ها زد، خیلی بیشتر از هزاران کیلومتر وسعت داشت. حتی محیط آرام و سرسبز و لطیفِ روستا هم نشانی از کمونیسمِ خشن و آهنیِ فضای برلینِ شرقی ندارد؛ صدای دارکوب‌ها و جیرجیرِ جیرجیرک‌ها، وزشِ بادهای ملایم در میانِ شاخه‌ی درختانِ سر به فلک کشیده، امواج آرامِ دریا. انتخابِ این فضا از سوی سازندگان تصادفی نیست. این تناقضِ آشکار، دقیقاً موجبِ جذاب شدن و در عین حال عمیق شدنِ درونمایه‌ی اثر می‌شود؛ این محیط شاید در وهله‌ی اول جذاب بنماید اما در ذاتِ خود می‌تواند خطرناک هم باشد، هم‌چنان که شخصیتِ اصلی داستان، باربارا، آن‌چنان که در نگاهِ اول می‌نماید، سرد و خشن و مغرور و یک‌دنده نیست و هم‌چنان که آندره، پزشک بیمارستان هم دستش با دستِ مأمورِ جاسوسِ آلمان شرقی در یک کاسه نمی‌رود و هم‌چنان که مأمور جاسوسِ آلمانِ شرقی هم با تمامِ خشونتش، برای همسرِ سرطانی‌اش می‌گرید؛ فیلم از همین تناقض‌ها می‌گوید.