فرنوش تنگستانی ; مجازات بريدن سر دختري نوجوان با خشن ترين شكل ممكن در سرزمين نفرين شده ي ما، تنها ٣٠٠٠ روز لعنتي ست

خبر تلخ و كوتاه است. “پدر رومينا به ٩ سال حبس محكوم شد.” مجازات بريدن سر دختري نوجوان با خشن ترين شكل ممكن در سرزمين نفرين شده ي ما، تنها ٣٠٠٠ روز لعنتي ست. حالا هم خانواده ي قاتل در پي گرفتن حضانت پسر پنج ساله از مادر داغدارند. چطور مي توان از زنان اين سرزمين انتظار داشت كه از تجاوز و آزار و تعرض ها پرده برداشته و به مجازات متجاوزين يا احقاق حق اميدي داشته باشند، وقتي قاتلي كه مرتكب شنيع ترين نوع جرم يعني قتل نفس شده است، چنين مصون و مدعي ايستاده و مجازاتش حتي به اندازه ي كشتن چند گاو همسايه نيست؟ بپذيريم يا انكار كنيم، واقعيت كريه تر از آنست كه بتوان آنرا در زير لحاف چهل تكه ي شعارها و ادعاها پنهان كرد. از ديد حكومت و جامعه ، بدن زنان نه تنها ماهيتي اغواگرانه و گناه آلود را با خود حمل كرده و عامل شهوت و تحريك و لغزش مردان مي شود و لذا مستوجب مراقبت و تنبيه است، بلكه سرزميني زراعي براي كشت و متعلق به مردان است كه حق هر دخل و تصرفي را در آن دارند. از منع و حصر و حذف گرفته تا كشف و فتح و غصب. امري كه بدن را به امري بيگانه براي زنان بدل كرده و وحدت ضروري تن و روان را دچار گسستي عميق كرده ست. عميقا معتقدم بحث بدن زنانه و رابطه ي آن با ابعاد قدرت و سلطه و درنهايت خشونت و سركوب، امري ست كه مي بايست خاستگاه و نقطه ي آغاز كليه ي مطالعات نظري و جنبش هاي عملي قرار گيرد تا ببينيم اين گره ناگشوده كه سالهاست گلوي زنان را مي فشارد، از كدامين آبشخور نظري سيراب شده و نان منافع خود را در كدامين خونابه خيس ميكند؟ در متن بعدي نظرم را كمي مفصل تر خواهم نوشت.