روایت‌هایی از جان و جنگ در کورسُرخی‌های عالیه عطایی
عالیه عطایی، نویسنده ایرانی−افغانستانی ساکن ایران، تجربه‌های تلخ خویش را از سال‌ها جنگ، آوارگی و زندگی در ایران در “کورسرخی” ثبت کرده است. اسد سیف، منتقد ادبی، سطور و میان سطور این کتاب تکان‌دهنده را خوانده است.
مهاجرت را یکی از شاخصه‌های قرن حاضر می‌دانند. هم‌اکنون میلیون‌ها انسان در راهند تا مکانی مناسب برای زیست خویش بیابند. جنگ و ناامنی، فقر، خشکسالی، گرسنگی و بیکاری از عمده عواملی هستند که انسان‌ها را از زادبوم خویش رانده‌اند. آنان می‌آیند، از زمین و دریا و هوا تا آرامش و آسایش را در مکانی دیگر از جهان تجربه کنند. در همین آمدن‌هاست که هر روز کسانی پشت مرزها با آرزوهای شیرین انسانی خویش می‌میرند. آنان هم که به مقصد برسند، در اکثریت خویش، سال‌های سال بیگانه‌ای هستند هویت گم‌کرده؛ آونگ بر دو فرهنگ.
هیچ آماری از شمار افغان‌های ساکن ایران در دست نیست. منابع دولتی رقمی بین چهار تا پنج میلیون نفر را اعلام می‌کنند. عده کمی از این افراد کارت مهاجرت دریافت کرده و می‌توانند به طور رسمی در ایران کار کنند. اکثریت این افراد اما هم‌چنان آواره و سرگردان، با کم‌ترین مزد، در مزارع و کارهای ساختمانی، به کار مشغولند. حکومت حضور آنان را به رسمیت نمی‌شناسد و به همین علت از تمامی حقوق شهروندی محرومند. بر این محرومیت نگاه تحقیرآمیز عمومی نیز افزوده می‌شود.
