تاریخچه ی روز جهانی زبان مادری
تاریخچه‌ی #روز_جهانی_زبان_مادری، بیانگر آن است که #تحمیل_زبان یک گروه اتنیکی به گروه‌های مختلف اتنیکی در یک کشور #چندزبانی و #چندفرهنگی، نتیجه‌ای به جز #گسست_ملی به همراه ندارد. به قول #مولانا، #همدلی از #هم‌زبانی، بهتر است.
#تاریخچه این روز به حرکت‌های دانشجویی کشور #بنگلادش در سال ۱۹۵۲ بازمی‌گردد. تعداد زیادی از دانشجویان بنگالی، به تحمیل #زبان_اردو به عنوان #زبان_رسمی و اداری در بنگلادش که آن زمان #پاکستان_شرقی نامیده می‌شد، #اعتراض نمودند. #اعتراضات گسترده شد و اساتید دانشگاه به همراه دانشجویان خود در روزهای ۲۱ و ۲۲ فوریه سال ۱۹۵۲ دست به #تظاهرات زدند. در سرکوب گسترده‌ی #دولت_پاکستان تعدادی #دانشجو و استاد از جمله «ابوالبرکت» استاد دانشگاه #داکا و «رفیع‌الدین احمد» از دانشجویان کشته شدند. در این میان «شوفر رحمان» کارمند عالی‌رتبه‌ی دادگاه عالی بنگلادش نیز جانش را از دست داد. مقاومت‌ها ادامه یافت تا در نهایت در سال ۱۹۵۶ بار دیگر #زبان_بنگالی به رسمیت شناخته شد.
پس از جدایی بنگلادش از پاکستان که در سال ۱۹۷۱ اتفاق افتاد مراسم «روز ملی زبان مادری» همه ساله در همان ۲۱ فوریه در بنگلادش برگزار می‌شود. در ۱۷ نوامبر سال ۱۹۹۹ سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (#یونسکو)، پیشنهاد رسمی کشور بنگلادش برای انتخاب ۲۱ فوریه به عنوان «روز جهانی زبان مادری» را پذیرفت و ۱۸۸ کشور عضو یونسکو از جمله ایران به آن رای دادند و آن را پذیرفتند.
