من با صدای بلند حرف می‌زنم، چون عصبانی هستم.”

نوال سعداوی با ترجمه کتاب‌هایش به بیش از ۴۰ زبان، مورد توجه بین المللی قرار گرفت.

خدیجه سسی نویسنده و ناشر انگلیسی که کارگزار ادبی نوال سعداوی در لندن بود، می‌گوید: “می‌دانم که مردم همیشه با سیاست او موافق نبودند، اما آنچه که بیشتر از همه به من الهام می‌بخشد نوشته‌ها و دستاوردهای اوست.”

“به خصوص اگر شما یک زن آفریقایی باشید، یا یک زن رنگین پوست، تحت تأثیر کار او قرار خواهید گرفت.”

او مدارک افتخاری بی‌شماری از دانشگاه‌های مختلف جهان دریافت کرد. در سال ۲۰۲۰، مجله تایم او را به عنوان یکی از ۱۰۰ زن سال معرفی کرد و روی جلد مجله را به او اختصاص داد.

اما یک چیز برای او دست نیافتنی بود.

دکتر امین می‌گوید: “تنها آرزو یا امید او این بود که در مصر هم به نوعی مورد تقدیر قرار بگیرد” “او می‌گفت که افتخارات جهانی دریافت کرده، اما هرگز از کشور خود چیزی دریافت نکرده است.”

نوال سعداوی در سال ۱۹۹۶ به مصر محبوب خود بازگشت و خیلی زود جنجال به پا کرد.

او در انتخابات ۲۰۰۴ به عنوان کاندیدای ریاست جمهوری ثبت نام کرد و برای قیام سال ۲۰۱۱ علیه حسنی مبارک در میدان تحریر قاهره حاضر بود.

سال‌های پایانی خود را در قاهره، نزد دختر و پسرش سپری کرد. در حالی که روزنامه‌های مصر از مرگ او خبر می‌دادند، پیام ساده‌ای به زبان عربی که نوشته بود “نوال سعداوی …….. خداحافظ” در فیسبوکش منتشر شد.

دکتر امین می‌گوید: “او تجربیات زیادی داشته و نسل‌ها را تحت تاثیر قرار داده است.”

“نسل جوان دنبال الگو است و او ایفاگر چنین نقشی است.”

خدیجه سسی می‌گوید نوال سعداوی، نویسنده‌ای بود که “مشتاق شنیدن صدای زنان دیگر بود و با آنها در باره تجربیات سخت‌شان حرف می‌زد.”

او می‌گوید: “من عده زیادی را نمی‌شناسم، مخصوصا که اینقدر معروف باشند و تا این حد بخشنده.”

“نوال سعداوی نمی‌خواست قهرمان کسی باشد، او همیشه می‎گفت خودت، قهرمان خودت باش.”